Afscheid nemen van Dunedin...

Lieve luitjes,

Het leek me wel weer eens tijd voor een update. Niet te geloven dat de tijd zo ontzettend vliegt, ik heb steeds het gevoel alsof ik vorige week nog geblogt heb :0 ondertussen zijn we echter alweer een maand verder en heb ik het Dunedinleventje ondertussen achter me gelaten.

De laatste maand in Dunedin was uiteindelijk behoorlijk hectisch. Ik begin altijd te laat met studeren voor tentamens waardoor het elke keer weer stressen wordt van te voren of ik alles wel kan leren en goed voorbereiden. Ditmaal was ik extra nerveus voor de tentamens omdat alles ook nog eens in het Engels moet. Gelukkig heb ik een goed gevoel over mijn examens, heb helaas nog geen cijfers terug maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik alles goed heb afgesloten en dat is erg fijn.

Eind october was ik klaar met mijn tentamens en ben vervolgens op een kleine expeditie geweest naar Stewart Island, het derde eiland van NZ. In eerste instantie zou ik met een paar vrienden daar een wandeltocht gaan maken, maar iedereen blies af op het laatste moment omdat de weersverwachtingen erg slecht waren en het nogal een gedoe is om er uberhaupt te komen. Na heel veel getwijfel van mijn kant uiteindelijk besloten om dan maar alleen te gaan. Was best een klein avontuurtje voor mij omdat het allemaal erg last minute was, maar gelukkig is alles goed gegaan en heb ik er erg van genoten. Stewart Island is erg mooi en ontzettend rustig. Er wonen maar 400 mensen en aangezien het toeristenseizoen nog niet echt begonnen is kun je er uren wandelen zonder iemand tegen te komen. Het weer viel gelukkig ook erg mee waardoor ik lekker veel heb rondgewandeld en daarnaast veel boeken gelezen.

Na mijn bezoekje aan Stewart Island had ik nog een weekje in Dunedin om alles voor mezelf een beetje af te sluiten. Ik ben erg blij dat ik daar de tijd voor heb genomen want er moest toch nog behoorlijk veel gedaan worden. In eerste plaats wilde iedereen elkaar opeens nog heeeeeel veel zien en werden er aan de lopende band afscheidskoffies en feestjes gegeven. Op zich erg leuk, maar ook een beetje dubbel. Dunedin was best klein dus nadat je net uitgebreid afscheid had lopen nemen kom je mensen nog tien keer tegen in de winkel, op de universiteit of op weer een ander afscheidsfeestje. Vind het wel een gek idee dat ik het merendeel van de mensen die ik daar heb leren kennen misschien nooit meer zie! Gelukkig heb ik veel Europese vrienden gemaakt en zijn er al allemaal logeerbeloftes gemaakt dus dat maakt het iets makkelijker.

Daarnaast bleken er in en rondom Dunedin toch nog veel dingen te zijn die ik wilde doen. Tijdens alle 'evalutatiegesprekken' over Dunedin met andere studenten kwamen nog veel interessante plekken langs waar ik nog niet was geweest. Vandaar dat ik in mijn laatste weken nog best wel veel rondom en door Dunedin heb rondgerend om dat toch allemaal nog mee te maken. Dat heeft me onder andere naar Signal Hill gebracht, met een prachtig uitzicht over de stad. Ook had ik tot mijn schaamte Baldwin street nog niet bezocht, de stijlste bewoonbare straat ter wereld en heb ik nog een aantal tripjes naar de stranden in de buurt van Dunedin gemaakt. Ik ga proberen hier zo snel mogelijk fotos van up te loaden, maar het internet hier is een beetje wankel dus ik weet niet of dat gaat lukken.

Ook het achterlaten van mijn kamer en huis vond ik best lastig. Er ging echt ontzettend veel tijd zitten in het opruimen en klaarmaken van mijn spullen. In vier en een halve maand verzamel je toch een hoop zooi en zeker omdat ik nu ga reizen kan er niet te veel mee. Ook het afscheid nemen van mijn huisgenootje Charlie viel me zwaar. Heb ontzettend veel met haar opgetrokken en veel lief den leed gedeeld. We zijn al bezig om plannen te maken om elkaar op te zoeken, maar waar en wanneer is zo lastig als je zo ver van elkaar vandaan woont...

Afgelopen dinsdag ben ik uiteindelijk per vliegtuig uit Dunedin vertrokken en bevind ik me momenteel in Wellington, de hoofstad van NZ op het Noorder-Eiland. Het eerste wat me opviel hier is dat ik toch wel echt een stadsmeisje ben. Het klinkt misschien raar maar na bijna vijf maanden Dunedin, wordt ik zo blij van zebrapaden, bussen die om de tien minuten rijden, wolkenkrabbers en actie en mensen op straat. Ik weet dat ik hier pas een paar daagjes ben en dat jullie het waarschijnlijk niet willen horen, maar ik wil hier zeker nog wel eens naar terug. Welly heeft op een bepaalde manier iets heel Zuid-Europees met veel mensen op straat en boulevards en parkjes waar altijd mensen rondhangen en als de hoofdstad zijn hier veel museums en activiteiten, ondanks dat het wel een vrij kleine stad is (400 000 inwoners, ik schat iets in de grote van Utrecht).

Mijn plannen voor de rest van het Noorder-Eiland zijn nog een beetje vaag. Er zijn ontzettend veel aantrekkelijke opties, zoals surfcursussen, duikcursussen, paardentrektochten en dat soort ongein. Gevolg daarvan is dat ik het moeilijk vind om te kiezen wat ik nu precies wil doen en me steeds op van alles en nog wat aan het oriënteren ben. Gelukkig blijf ik nog een kleine week in Welly dus heb ik alle tijd omdat rustig uit te zoeken. Wel heb ik voor begin December samen met Monique, een van mijn Nederlandse vriendinnetjes uit Dunedin, een campervan geboekt en gaan we twee weken rondcrossen over het Noorder-Eiland. Dat schijnt wel echt DE kiwiexperience te zijn die je niet mag missen dus daar kijk ik erg naar uit. Vervolgens waarschijnlijk nog een weekje naar Auckland en dan is het alweer tijd om naar huis te komen.

Ik vind het gek dat de tijd zo ontzettend snel is gegaan, maar ben er ook wel erg blij mee. Zes maanden van huis is toch een stuk langer dan ik me van te voren heb kunnen voorstellen en ik begin al echt zin te krijgen om weer lekker in Amsterdam te zijn en al mijn lieve vrienden en familie weer te kunnen zien. Ook ben ik blij dat de periode in Dunedin nu is afgesloten. Ik heb veel geleerd in Dunedin, zowel over mezelf als op de universiteit. Ik heb veel leuke dingen gedaan en mensen leren kennen, maar het was niet echt 'mijn plek' ofzo. Ik wilde op exchange om de wereld te verkennen, het gevoel van de sky is the limit te ervaren. Dunedin was daar letterlijk en figuurlijk een beetje te klein voor. Ik heb er geen spijt van dat ik daar naar toe ben gegaan, het is zoals het is, maar ik heb nu al het gevoel dat ik het ontgroeit ben. Ik kan me niet voorstellen dat mensen daar hun gehele studie volgen. Gelukkig voor mij is het maar een onderdeel van een groter avontuur en kan ik nu lekker al mijn reisdrang op het Noorder-Eiland loslaten.

Ik hoop dat in Nederland ook alles goed gaat en kijk er naar uit om iedereen spoedig weer te zien :D

Veel liefs en dikke zoenen van jullie enige-echte-ondertussen-al-bijna-kiwi, Tessa!