Mijn laatste dagen...

Heej allemaal,

Het is dan nu toch eindelijk zover, mijn laatste blog uit Suriname. Zo ontzettend raar om dat te bevatten. Ben echt dingen aan het afsluiten hier, vanmiddag laatste keer zwembad, nog ff een keertje naar de stad, kamer opruimen enz. Ben zelfs net al begonnen met mijn tas in te pakken en van alles klaarleggen. Ik moet wel zeggen, elke keer als iemand wegging dan dacht ik, whaaaa ik wil hier echt nog niet weg, daar ben ik nog laaaang niet klaar voor. Maar nu de tijd voor mij toch ook gekomen is, is het ook wel mooi geweest. Ik heb ontzettend veel mooie dingen gezien en meegemaakt, ontzettend veel geleerd. En ik heb nu ook ontzettend veel zin om jullie weer te zien, alles face-to-face te vertellen en al mijn foto's te laten zien. (Bereid je maar alvast voor, het zijn er VEEL!) Maar eerst nog een flinke blog, want ik heb de afgelopen week in het Binnenland nog zooo veel gezien en gedaan!

De Trip der Trippen begon zaterdagochtend vroeg. Om zeven uur stonden Suzanne, Saskia, Anneke en ik bepakt en bezakt, nog niet helemaal wakker maar wel dolenthousiast klaar op vliegveld Zorg en Hoop. Vanuit daar zijn we met Piloot Daniel en Co-Piloot Tessa Geertsema (JaJa, ik zat helemaal voorin, aan het stuur, mocht er helaas niet aankomen! ;)) vertrokken naar airstrip Drietabbetje. De vlucht ging prima, natuurlijk enorm genoten van het uitzicht, het is echt bijzonder, al die bomen vanuit de lucht. Op Drietabbetje werden we opgewacht door gids Kumalu, kokkin Jaqueline, bootsman Kobi, Kula(stokken)man Kosu en een groepje Bakra's die al 4 dagen op trip waren. Met zijn 13'en zijn de we eerste drie dagen op pad geweest, daarna gingen Pieter, Rinus, Annie, Jolien, Mark en Joan weer terug naar de stad en zijn wij verder gegaan.

Na aankomst op Drietabbetje en kennismaking met de groep zijn we meteen in de boot gestapt richting Apetina (zuidelijke richting). Plan was om daar aan het einde van de dag aan te komen en we moesten wel een beetje opschieten, want we moesten 3x de boot uit, een keer zelfs met alle spullen. In de Tapanahonyrivier zitten namelijk behoorlijk wat sula's (=stroomversnellingen) en dan stonden we dus met zijn alle midden in de rivier aan die boot te sjorren om hem over de stroomversnelling te krijgen. Ontzettend grappig en op die manier koel je ook meteen een beetje af, want op zo'n bootje zit je (als er geen bakken regen uit de lucht vallen, want dat hebben we ook gehad:)) recht in de zon. Lekker poedelen en ondertussen een beetje slepen aan zo'n bootje, best relaxt. Eenmaal aangekomen in Apetina, een van de grotere Indianendorpjes in die omgeving, was ik echt kapot en ben ook heel snel mijn hangmat in gekropen, zo'n dag reizen is echt vermoeiend. Dit onder enig gegrap van de oudere groep, die al een aantal dagen op trip waren: Wat, die jonge meiden, vol grote verhalen, al om half negen naar bed, Hahaha! :D
Gelukkig bleek het een goede keuze, want de volgende ochtend moesten we vroeg op om de Tebutop te beklimmen, een berg van zo'n 370 meter recht omhoog. We moesten zelfs met touwen klimmen, want op sommige stukjes was die berg ook wel heeeel erg stijl. Gelukkig wel veel tijd om van het adembenemende uitzicht te genieten. Helaas waren we helemaal boven op de top niet helemaal welkom, een bijenzwerm joeg ons snel weer naar beneden, maar ook halverwege zaten we al een stuk boven de bomengrens en konden we veel vogels zien en natuurlijk heel veel bomen! Eenmaal weer veilig allemaal beneden, zijn we weer in de boot gestapt om terug te varen naar Soentje ((K)) onze volgende overnachtingsplek. Daar hebben we lekker gezwommen, er zijn wat vissen gevangen en door het kampvuur was het zelfs half elf dat ik in mijn hangmatje lag. Die hangmatten liggen trouwens echt ontzettend fijn, ik slaap er echt in als een blok! Moet echt even gaan kijken of ik mijn hangmat in Bakrakondre ook kan ophangen! ;)

Maandag ging een deel van de groep helaas al weer naar huis, erg jammer want het was met hun ook erg gezellig. Zo was er zelfs een liedjesboekje in ons midden, waardoor we de terugtocht van Soentje naar Drietabbetje volop hebben zitten zingen in de boot en ook een watergevecht gehouden hebben! Toen we afscheid genomen hadden en zij vertrokken waren naar de airstrip zijn de overblijvers (Suus, Sas, Ann en ik) samen met Kumalu op dorpswandeling geweest door Drietabbetje. Erg bijzonder, het staat bekend als een groot dorp en het heeft de kwaliteitste (!) airstrip van Suriname, maar toch is het voor mij echt alsof je jaren teruggaat in de tijd. Men leeft nog deels van jagen, vissen en een kostgrondje, er is lang niet altijd stroom of stromend water, vervoer gaat per boot en iedereen loopt halfnaakt rond. Die levensstijl zet me wel aan het denken, moet echt niet zo zeuren en klagen om al mijn luxeprobleempjes, denk ik dan. Kinderen zijn er bijvoorbeeld al vanaf jonge leeftijd op zichzelf aangewezen en tijd om door te leren is er niet, er zal gewoon gewerkt moeten worden. Zit ik dan, met mijn achtien jaartjes in Suriname, terwijl sommige daar nooit verder dan hun eigen river komen!

Op dinsdag was er onafhankelijkheidsdag in Suriname, iets wat in de stad groots gevierd schijnt te zijn. Wij hadden er in het Binnenland al op gerekend niets van mee te krijgen, maar dat was niet waar. De bootsmannen hadden ons weer veilig door alle sula's naar Wadaa gebracht, bij Loka Loka, een gebied waar de gids zelf vandaan komt. In Wadaa was wel een soort van onafhankelijkheidsfeest, er was muziek, allemaal kindjes waren aan het dansen en een voetbalwedstrijd voor de ouderen. Helaas was ik toen niet zo lekker, dus heel veel heb ik er niet van meegekregen, maar het is toch wel bijzonder, feest in het binnenland. Dat had ik toen ook al gemerkt bij mijn trip naar Langetabbetje voor de begrafenis van de Granman. 's Avonds was er trouwens weer muziek, ditmaal dansden de ouderen. Erg grappig, stonden we daar in een klaslokaal, met een muziekinstalatie met een groep Suri's helemaal uit onze plaat te gaan! Echt dat soort dingen maak je niet vaak mee en dat maakt een trip juist zo bijzonder.

Woensdag was het weer tijd voor actie, we zijn gaan wandelen naar de Minavallen, een tocht van zo'n 2 keer 3.5 uur, maar het was zeker de moeite waard. De Minaval is een waterval helemaal verstopt in het oerwoud, sowieso de tocht er naartoe was al mooi, onderandere felgekleurde gifkikkers, slangen en ontzettend veel mooie bomen gezien. De Minaval zelf was echt adembenemend. We hebben daar echt heerlijk gezwommen in een natuurlijke jacuzzi en konden ook omhoog klimmen langs de waterval om weer in een hoger deel in een verborgen inham te zwemmen. Echt Wauw! De terugtocht was alleen wel erg zwaar, ik was behoorlijk naar door mijn enkel gegaan en heb daar best last van, maar zoals ik al zei, zo iets wil je niet missen. Ook van te voren en na afloop moesten we varen door een kreek, waar je echt je ogen uitkijkt, zoveel mooie bomen en vogels te zien. Ik ben echt niet zo'n gigantische natuurfreak, maar het binnenland is zo mooi en rustgevend!
De tocht was toch best zwaar waardoor we donderdag een rustdagje hadden. Maar bij een rustdag ga je echt niet uitslapen en niets doen. Nee hoor, wij zaten om tien uur weer in de boot om bij een stroomversnellig te kijken, vervolgens bij een strandje lekker gezwommen en in een hangmatje aan mijn kleur gewerkt. Daarna weer een vispoging gedaan, weer een aantal keer beet gehad, maar niet op tijd de vis binnen gehaald. Gelukkig was een keer wel een behoorlijke piranha te zien, maar een carriere als viswijf is me niet weggelegt. ;S In de loop van de avond zijn we naar Loka Loka geweest voor een dorpswandeling, het dorp van onze gids Kumalu. Dat was echt ontzettend bijzonder, want de mensen waren echt ontzettend gastvrij en we hebben echt veel gezien daar. Onder andere de halve familie van Kumalu, een paar tamme aapjes, die we ook konden aaien, zoooo schattig, heel veel nieuswgierige kinders, die steeds met ons meeliepen en ook heb ik best een goed beeld gekregen van het dagelijkse leven van een binnenlandbewoner. De mensen in het dorp waren bezig met het verwerken van de bittere cassaveplant, wat erg interessant was om te zien, alles wat zo nodig hebben komt recht uit het bos!
Die avond hebben we er, omdat het de laatste avond was, nog best een bonte avond van gemaakt. We zijn 's avonds in het bootje gestapt om naar de overkant (Frans-Gyana) te varen. En eerlijk waar, het is een van mijn meest memorabele uitgaansacties tot nu toe geweest. Op de heenweg zaten we twee keer met boot en al vast op/in een stroomversnellig of zandbank en ik zat echt te overwegen gewoon overboord te stappen en de rest te lopen (water is namelijk niet diep). Gelukkig kwamen we weer los en kwamen we aan bij De Discotheek, een verlaten plekje in Frans-Gyana, waar een klein barretje met muziekinstalatie was. Niet de meest verwachte lokatie, maar we hebben daar met zijn tienen, onder de sterren hemel echt de hele avond gedanst. Zo grappig en bijzonder! :D

Vrijdag was de trip helaas al weer ten einde en zijn we eigenlijk de hele dag bezig geweest om terug te varen naar Albina. Wel hebben we onderweg nog wat stops gemaakt bij een goudpont, een boot die goud mijnt uit de rivier en twee dorpjes. We kwamen redelijk optijd maar erg moe in Albina aan, vanwaar het nog zo'n 3 uur rijden naar Paramaribo was. In de stad aagekomen was ik echt KAPOT en we zijn na een snelle maaltijd dan ook meteen naar bed gegaan! Het binnenland is geweldig en ook geweldig uitputtend! ;)

En nu zit het er dan toch echt bijna op voor mij hier. Nog wat laatste dingentjes regelen, nog met wat mensen afspreken en nog wat bijbruinen, al ben ik door de trip echt een halve neger geworden al zeg ik het zelf ;). Morgen ga ik voor de laatste keer naar Huize Campage, om nog een keertje afscheid te nemen van alle kindjes daar. Dat zal wel ontzettend moeilijk gaan worden, want ik miste ze in het binnenland al en dacht ik elk dorpje dat ik er eentje zag lopen. Maar helaas komt aan alles een einde en ik zal toch een keer afscheid moeten nemen daar. En wie weet, als niemand kijkt, ga ik toch proberen er een of twee mee te nemen in mijn tas! ;)

Lieverds, ik ga het nog maar eens zeggen. En nu echt, tot heel erg snel! Dinsdag 2 December, is na precies 3 maanden, mijn Suriname avontuur echt zo goed als afgelopen. Gelukkig heb ik veel herinneringen en mooie momenten beleeft hier, dus ik zal er de komende tijd in Nederland nog genoeg mee bezig zijn. Ik hoop dat jullie begrijpen dat alles wat ik op mijn blog verteld heb pas een deel is van alles wat ik hier heb meegemaakt, dus Be Prepared voor alle verhalen en de vele foto's die nog komen...!

Brasa!